Cymbidiella pardalina

(Rchb. f.) Garay 1972
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Cymbidieae
Podplemię: Cymbidiinae

 

Foto: © Thee Chi. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Cymbidiella pardalina

Synonim: Cymbidiella rhodochila Rolf. Roślina ta została opisana jako Grammangis pardalina w roku 1885, po czym w roku 1918 opisano ją jako Cymbidiella rhodochila. Niedawno Garay wykazał, że obie rośliny są takie same, a więc nazwa wcześniejsza ma pierwszeństwo, a ta, pod którą jest znana od wielu lat, została synonimem.  

Występowanie:

Madagaskar. Rośiny te rosną na drzewach w lasach wschodniej części wyspy, na wysokościach 600-800 m. W naturze prawie zawsze towarzyszy jej paproć Platycerium madagascariense.   

Klimat:

Skrajne zanotowane temperatury to 32°C i 9°C.
Średnia wilgotność ponad 80% przez cały rok.
Opady od 99 mm w kwietniu do 452 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 19,4/13,9°C w styczniu do 25,6/18,8°C w lecie.
Okres kwitnienia: Kwitnie od lutego do lipca, z maksimum w maju, ale zdarza się, że zakwita jesienią.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparty jest na raportach hodowców. W naturze rośliny te kwitną późną wiosną i na początku lata.  

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to duży epifit sympodialny, o wysokości 55-100 cm.

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy mają 15 cm długości i 2-3 cm średnicy. Młode pseudobulwy są pokryte zielonymi osłonkami, które z wiekiem brązowieją. Dorosłe rośliny mają zwykle 3-4 ulistnione pseudobulwy i nawet do 10 starszych, bezlistnych pseudobulw, które dla rośliny są ciągle przydatne jako magazyn wody i soli mineralnych.  

Liście:

Liście mają 40-85 cm długości. Na każdej pseudobulwie jest do 9 łukowato wygiętych, paskowatych liści. Są sztywne, dość skórzaste, mocno unerwione, z zaostrzonym końcem i na spodniej stronie są zwykle pokryte ciemnymi plamkami.  

Kwiatostan:

Mocny, wyprostowany kwiatostan o średnicy 0,6 cm wyrasta z podstawy pseudobulwy i osiąga 40-55 cm długości.  

Kwiaty:

Foto: © Wolfgang Wieser. Wszelkie prawa zastrzeżone. Opublikowano za zgodą autora

20 lub mniej. Kwiaty są rozmieszczone przy wierzchołku każdej kiści, otwierają się kolejno, a 3-4 są zwykle otwarte równocześnie. Rosną na szypułkach, które mają 6-7 cm długości i są rozmieszczone w różnych płaszczyznach wokół kiści. Kwiaty mają wyraźną fakturę, są trwałe i mają 7-10 cm średnicy. Płatki okółka zewnętrznego i nieco kapturkowate płatki okółka wewnętrznego są żółtawo-zielone lub jabłkowo-zielone. Płatki okółka wewnętrznego mają ciemnozielone lub ciemne oliwkowo-zielone plamki. W przeciwieństwie do nich duża działka środkowa warżki jest jaskrawo szkarłatna z żółtym prążkiem poniżej środka, gdzie jest też poznaczona oliwkowo-zielonymi plamkami. Boczne działki warżki są stosunkowo duże i mają ten sam kolor, co płatki obu okółków.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

Latem średnia temperatura dnia wynosi 25-26°C, nocy 18-19°C, z dobową amplitudą 7°C.  

Światło:

10000-20000 luksów. Światło powinno być przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nigdy nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.  

Podlewanie:

Opady są obfite przez większość roku za wyjątkiem krótkiego, nieco bardziej suchego okresu wiosną. Uprawiane rośliny powinny być stale wilgotne i nigdy nie powinny całkowicie wysychać. Hodowcy podają, że w większości przypadków roślinom wystarcza podlewanie raz na tydzień, chyba że pogoda jest chłodna i mokra i wtedy zmniejsza się ilość wody, a jeżeli pogoda jest gorąca i sucha, ilość wody należy zwiększyć.  

Nawożenie:

Rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. W okresie aktywnego wzrostu zaleca się nawóz zrównoważony. Wielu hodowców woli stosować na początku sezonu wegetacyjnego nawóz wysokoazotowy. Natomiast późnym latem i jesienią stosują nawozy o wysokiej zawartości fosforu ("bloom booster"), aby polepszyć kwitnienie w następnym sezonie.  

Podłoże:

W naturze roślinom tym prawie zawsze towarzyszy paproć Platycerium madagascariensis. Hodowcy podają jednak, że poza początkowym stadium protokormów obecność tej paproci nie wydaje się mieć większego znaczenia, bo rośliny rosną dobrze posadzone zarówno w podłożu z kory jodłowej, jak i posadzone na kawałkach tej paproci. Rośliny źle reagują na naruszanie bryły korzeniowej, więc należy szczególnie uważać przy ich przesadzaniu. Z tego powodu wielu hodowców zaleca używanie dużych doniczek, bo to wydłuża czas pomiędzy jednym a drugim przesadzaniem, choć wtedy wzrasta ryzyko zagniwania korzeni. W dłuższym okresie rośliny mogą lepiej rosnąć na podkładkach, ale wtedy należy zapewnić im wysoką wilgotność i latem podlewać co najmniej raz dziennie. W okresie wyjątkowo gorącej i suchej pogody zamocowane rośliny mogą wymagać nawet kilkakrotnego podlewania w ciągu dnia.  Ponieważ jednak dla większości hodowców utrzymywanie wystarczająco wysokiej wilgotności przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, zazwyczaj uprawiają oni rośliny w doniczkach. Używają w tym przypadku opartego na korze jodłowej podłoża szybko odprowadzającego nadmiar wody, które zawiera jednak substancje zatrzymujące pewną jej ilość, takie jak torf, mech torfowiec i suche liście. Dla utrzymania przewiewności podłoża często dodaje się takie substancje, jak perlit lub pumeks. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Podłoże oparte na pociętych włóknach paproci drzewiastej, które rozkłada się znacznie wolniej, mogłoby być lepsze od tego opartego na korze jodłowej, ale nie spotkaliśmy się z takimi wzmiankami. Przesadzanie należy wykonywać tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne, czyli wtedy, gdy podłoże ulegnie rozkładowi albo roślina wyrośnie z doniczki. Przesadzać lub dzielić rośliny można jedynie na początku okresu pojawiania się nowych korzeni, co umożliwia szybkie ukorzenienie się rośliny w jak najkrótszym czasie i przy minimalnym stresie. 

Wilgotność powietrza:

80-85% przez cały rok.

Okres spoczynku:

Zimą średnia temperatura dnia wynosi 19-21°C, nocy 13-14°C, z amplitudą dobową 6-7°C. Podlewanie zimą można w pewnym stopniu ograniczyć, zwłaszcza w przypadku roślin uprawianych w warunkach ciemnego, krótkiego dnia typowych dla wyższych szerokości geograficznych. Nie wolno jednak dopuszczać, aby zupełnie wyschły. Jeśli podlewanie roślin jest ograniczone, należy również zredukować nawożenie. Hodowcy podają, że taki suchy albo chłodny okres nie jest konieczny.